I, 11
Tu ne quaesieris, scire nefas, quem mihi, quem tibi
finem di dederint, Leuconoe, nec Babylonios
temptaris numeros. Ut melius, quidquid erit, pati!
Seu pluris hiemes seu tribuit Iuppiter ultimam,
quae nunc oppositis debilitat pumicibus mare
Tyrrhenum, sapias: vina liques et spatio brevi
spem longam reseces. Dum loquimur, fugerit invida
aetas: carpe diem, quam minimum credula postero.
I, 11
Tu non chiedere – non è lecito sapere – quale sorte gli dèi
diedero a me, quale a te, Leuconoe, e non scomodare i vaticini
babilonesi. Quant’è meglio, qualunque cosa accada, accettarla!
Che Giove ci riservi ancora molti inverni, o sia questo
l’ultimo, questo che ora sfianca tra opposti scogli di pomice il mare
dei Tirreni, tu sii saggia: versa il vino e taglia corto con la speranza
che crede di saperla lunga. Mentre parliamo, già fugge invidioso
il tempo: afferra l’attimo, confidando, meno che puoi, nel futuro.
(traduzione di Fabrizio Bregoli)
Horaz beim Studium. Holzschnitte, aus: Quintus Horatius Flaccus, Opera, Straßburg: Johann Grüninger, 1498. Gutenberg-Museum Mainz, Stb Ink 888